Początek półsatyrycznego opowiadania o Dziurze - mam nadzieję, że się wam spodoba (jest nieco głupie).
Znowu, matko.
Było zasłonięte.
Staszek nie mógł zobaczyć swojego ulubionego drzewa machającego mu na dzień dobry listkami, ni ptaszków przysiadających na jego obszernych, długich konarach. Wyobrażał sobie, jak pięknie musiały wyglądać te stworzonka. Ale okno...
Było zasłonięte, a to oznacza, że piękny początek dnia przepadł. Bezpowrotnie. Wstał więc i wyciągnąwszy się, rozsunął zasłony, ale drzewa już tam nie było, a ptaszki mogły tylko zawisnąć w powietrzu. Zamrugał, drzewa dalej nie było. Postanowił podrapać się po potylicy, ta sytuacja nieco go przerastała. Wtedy, spojrzał raz jeszcze na swoje łóżko i wpadł na pomysł - może to jest jeszcze sen? Oglądał ostatnio "Incepcję" (dobry film, ale nieco smutny), w związku z czym jego zakres pomyślunku i inwencja rozszerzyły się i otwarły na nowe możliwości. Wskoczył do łóżka, zacisnął oczy najmocniej jak potrafił i starał się zasnąć. Nie wychodziło mu. Doszedł do wniosku, że to jest raczej głupi pomysł i nie będzie z niego pożytku.
Kiedy wstał po raz drugi, okno już było całkowicie odsłonięte, zaś za nim - nic. Pustka. A za pustką osiedle. Lecz ta pustka, w której nie było nic, była wyjątkowa. Bolała, niczym płuca wypełnione flegmą.
Nagle, do głowy przyszła mu pewna myśl. Dlaczego nie ma tego drzewa? Przecież powinno być, i tak nagle, w jedną noc, znikło? Jak? Oparł się przez okno i wyjrzał. Daleko zobaczył osiedle, nieco bliżej park, zaś tuż przed swoim domem - w miejscu drzewa - dziurę. Wokół niej pałętało się kilku robotników, większość jednak opierała się obok na łopatach. Sytuacja ta wydała się młodzieńcowi nieco niecodzienna.
- Panowie! - krzyknął. - Co tu się wyrabia?
- A dziura, panie! - odpowiedział jeden opierający się na łopacie z wielką gracją.
- Jaka dziura? - zapytał chłopak. - Dlaczego tutaj?
- Zwykła dziura! Miasto kazało, my kopiemy.
Staszek oburzył się.
- Ale to jest mój ogród!
- Co poradzisz panie, mamy kopać dziurę, dziurę wykopiemy.
Blondynowi zakręciło się w głowie, cofnął się do środka. Jaka dziura na środku ogródka, to bez sensu, chyba miasto musiałoby zapytać o pozwolenie na takową? Miał mętlik w głowie, jednak był jednego pewien - pójdzie do burmistrza. Przebrał się, wziął kanapkę na drogę i wyszedł.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz